Lizbona zmienną jest

Wraz z pierwszymi promieniami słońca zawitałam w Lizbonie. 

W informacji na lotnisku można dostać mapę z zaznaczonymi wszystkimi liniami autobusowymi, tramwajowymi i metrem. Pod tym względem Lizbona jest świetnie zorganizowana, na samym lotnisku można kupić za 3,5 euro całodzienny bilet na linię Aerobus, która w prostej linii dociera nad ocean. Po mieście jeździ mnóstwo otwartych autokarów turystycznych z wirtualnym przewodnikiem. Jeśli macie bardzo mało czasu warto z tego skorzystać, by szybko się przemieścić i nie szukać wieży, starówki itd w obłędzie. Ja skorzystałam, koszt dwugodzinnej przejażdżki to od 15 do 20 euro zależnie od trasy.

Ale od początku, mimo, że do Lizbony trafiłam na samym końcu mojego portugalskiego wyjazdu.

7:00 lotnisko w Lizbonie, szybko po mapę i do Aerobusu. Pół godzinę później byłam już nad oceanem, przy Cais de Sodre.

Przywitała mnie kompozycja zapachu przeszywająca trzewia. Trochę piwa, trochę ryb i trochę moczu. Wbija się w nozdrza na ładnych parę godzin. Można się przyzwyczaić, choć pierwszą moją myślą było: „Czy oni powariowali??? Szkoda piwa!” :). 

Pierwszy widok był dość smutny, gromadki narkomanów włóczących się bez celu, kilkoro bezdomnych śpiących nad samym oceanem, brudne ulice, ściany obdrapane. Nieco żywsze duchem okazały się niedob(p)itki sobotniej imprezy. 

Powoli zaczyna się dzień, słońce coraz wyżej. Wprost z wąskich uliczek wychodzę na ogromny skwer, na którym toczy się inne życie. Wraz z wybiciem dziewiątej pojawia się pierwszy rowerzysta i pierwsi amatorzy sportu. Budzą się sportowcy, budzą się turyści.

Lizbończycy rozkładają więc stoliki z upominkami. 

 

Mimowie wskakują w kamasze by dzielnie kucać aż do zachodu słońca.

Witryny w górę. 

Śpiewacy w rząd.

Grajkowie pod ścianę.

Stoliki pokryte świeżą zielenią przyciągają wzrok i kuszą do wyciągnięcia na nich zmęczonych łapek.

Kelnerzy już nie tak zachęcający, więc niecierpliwych czekają częste przesiadki.

Portugalki wyglądają z okien, co mi przypomina kawał o dziadku wystawianym na balkon przed comiesięczną wypłatą emerytury. Hmmm…

Zagadka. Znajdź żywą Portugalkę – kieruj się praniem.

Przed żarem południowego słońca można uciec w spokojne wody fontanny na placu Dom Pedro IV.

Deptak przy placu Dom Pedro IV pokryto „falującymi” płytkami. Musiałam przeciągnąć stopą po kilku z nich by się upewnić, że to jedynie złudzenie :). Konsternację wytłumaczyłam nieprzespaną nocą. 

Kierując się na północ „natknęłam się” na teatr Eden i plac Restauradores, dzięki którym miałam okazję poznać nowoczesną stronę Lizbony. 

Na zakończenie plac Dom Pedro IV w pigułce.

Lizbona - po staremu, po nowemu, na brudno i na czysto. Na pusto i gęsto, na ciasno i szeroko. W Lizbonie spędziłam wprawdzie zaledwie jeden dzień, ale uwiodła mnie jej zmienność. Z każdym krokiem, każdą górką podobała mi się coraz bardziej. 

Niebawem o Lizbonie trochę więcej i trochę bliżej, o tym jak wygląda Lizbona zanim ruszą ekspresy ze świeżą kawą.

Ale wcześniej - urocze Algarve. i co nieco po naszemu.

 

Zapraszam :)

Dzięki!